شنود
شنود سرویس اطلاعاتی Lockheed Martin RQ-170 Sentinel - iran - sentinel drone - sentinel iran
شنود
شنود سرویس اطلاعاتی Lockheed Martin RQ-170 Sentinel - iran - sentinel drone - sentinel iranچرا کوروش پیامبر نیست
چرا کوروش پیامبر نیستچرا کوروش پیامبر نیست
اگرکسی آموزه های
قرآنی و روایی اسلام ناب چون نهج البلاغه را واگذارد و رسالت إلهی خود را
در نشر منشور بشری کوروش منحصر کند «بوریابافی است که برده اندش به کارگاه
حریر» و نشان از سخن ناشناسی وی دارد.
مسعود شفیعی کیا در یکی از مطالب اخیر وبلاگ خود
نوشت: اینروزها بازگشت موقّت میراث به یغما رفته ما ایرانیان توسط استعمار
پیر که در دوران خفتبار رضا شاه به وقوع پیوسته بازتاب های مختلفی داشته
است . با توجه به برخی از فرازهای این منشور که مشهور است که کوروش آنرا به
عنوان مرامنامه حکومتی پس از فتح بابل ارائه کرده که بر خلاف روش متداول
شاهان وفاتحان دنیا که تاراج و تجاوز و درندگی را از لوازم حکومت خود می
دانند ، دعوت به مدارا با مردان و زنان و لغو برده داری و ترویج مهرورزی
میکند که از این برجستگی های منشور می توان به نمونه ای از بلند اندیشی
ذاتی ایرانیان دست یافت.
ولی در این میان از گذشته نسبت به این میراث مکتوب سرزمینمان و شخصیت کوروش بزرگنمایی ها و موضع گیری های احساسی و بعضاً مغرضانه ای صورت گرفته است تا جایی که عده ای از محققان حوزه نیز احتمال ضعیف ذوالقرنین بودن وی را روایتی جدی دانسته اند و یا در دورانی که انگلیس به واسطه کودتای رضاخانی تسلط کامل بر تقدیرات فرهنگی کشور یافت، برای انزوای مکتب ناب اسلام محمّدی صل الله علیه وآله و به حاشیه راندن الگوهای جاودان آن ، ایران را « کشور کوروش کبیر » دانستند و در مسیر ایران گرایی افراطی ، عوامل لندن خاندان پهلوی را واداشتند تا که به احیای اماکن مندرس ایران باستان روبیاورند و منتهای این داستان نیز جشن های آنچنانی دوهزارو پانصد ساله و پیام پهلوی دوم در اواخر دوره اش بود که در کنار مقبره کوروش به وی گفت: « کوروش بخواب که ما بیداریم .»
آنچه که از منابع محدود و ناقص تاریخی می توان به کوروش نسبت داد این است که وی جهانگیری منصف و مشهور به دادگری بوده است که با فتح بابل موحدین پیرو موسی علیه السلام را که در بند دژخیمان آن بلاد بوده اند را رهانیده و در زمانش قلمرو فارس را گسترده که البته در نسبت دادن دادگری به وی نیز خدشه هایی است که در این مقال نمی گنجد.
ترجمه ای که از متن کتیبه کوروش در دسترس است بسته به میزان تطابق آن با واقع ، خود گواه روشنی است از منش و مکتب کوروش که اتفاقاً با استناد به همین ترجمه ی در دسترس ثابت می شود که وی نه پیامبر بوده و نه در راستای حرکت انبیاء پیش می رفته است . اگر چه چنانچه که گفته شد فراز هایی از این منشور حاوی پیام های کریمانه و انسانی است که گواه بلنداندیشی نویسنده آن می باشد ولی در فرازهایی از این منشور موضع گیری جناب کوروش نسبت به الاهه ها و پیکره های بت گون بابلیان و احترام و پرستش « مرداک » الاهه خورشیدی که بابلیان به عنوان بزرگ خدای دیگر پیکره ها می پرستیدند نشان از عدم وجود رسالتی الهی از طرف کوروش است . به خصوص در این فراز که می گوید:
« آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم، همه مردم مقدم مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهریاری نشستم . مردوک خدای بزرگ دل های مردم بابل را به سوی من گردانید، ...، زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم . او بر من ، کوروش که ستایشگر او هستم و بر کمبوجیه پسرم ، و همچنین بر کَس و کار [و ، ایل و تبار]، و همه سپاهیان من ، برکت و مهربانی ارزانی داشت . ما همگی شادمانه و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم . به فرمان « مردوک » ، همه شاهان بر اورنگ پادشاهی نشسته اند . همه پادشاهان از دریای بالا تا دریای پائین [مدیترانه تا خلیج فارس ؟] ، همه مردم سرزمین های دوردست ، از چهارگوشه جهان ، همه پادشاهان « آموری » و همه چادرنشینان مرا خراج گذاردند و در بابل روی پاهایم افتادند [ پا هایم را بوسیدند] . از... ، تا آشور و شوش من شهرهای « آگاده » ، اشنونا ، زمبان ، متورنو ، دیر ، سرزمین گوتیان و همچنین شهرهای آنسوی دجله که ویران شده بود ــ از نو ساختم . فرمان دادم تمام نیایشگاه هایی را که بسته شده بود، بگشایند. همه خدایان این نیایشگاه ها را به جاهای خود بازگرداندم . همه مردمانی را که پراکنده و آواره شده بودند، به جایگاههای خود برگرداندم و خانه های ویران آنان را آباد کردم . همچنین پیکره خدایان سومر و اکد را که « نبونید » ، بدون هراس از خدای بزرگ، به بابل آورده بود، به خشنودی مردوک «خدای بزرگ» و به شادی و خرمی به نیایشگاه های خودشان بازگرداندم. باشد که دل ها شاد گردد ...بشود که خدایانی که آنان را به جایگاههای نخستین شان بازگرداندم،... »
می توان از این فراز ها علّت خرسندی واستقبال مسئولین موزه لندن و سفیر انگلیس در تهران را از ترویج مفاد این منشور یافت ، چرا که ترویج این سخنان نوعی ترویج پلورآلیسم دینی و تکثر گرایی و تأیید بت گرایی مدرن است . چنانچه در رونمایی این کتیبه توسط رئیس جمهور محترم در مقابل سخنان دکتر احمدی نژاد که با استناد به فرازهای انسانی این منشور و ظلم ستیزی آن وقتی اوج خوش سلیقگی وبلند طبعی ایرانیان را برگزیدن دین آسمانی اسلام محمّدی دانست سفیر و همراهانش چهره در هم کشیدند و رئیس موزه لندن در سخاننش در آن محفل گستاخانه ایران را « کشور کوروش کبیر » و کوروش را « شاه یهودیان » خواند.
اوج خوشایند استعمارگران پیر از این پیام کوروش در این فراز نهفته :
«اینک که به یاری «مزدا» تاج سلطنت ایران و بابل و کشورهای چهارگوشه جهان را به سرگذاشته ام اعلام می کنم که تا روزی که زنده هستم و مزدا توفیق سلطنت را به من می دهد دین و آئین و رسوم ملت هائی را که من پادشاه آنها هستم محترم خواهم شمرد و نخواهم گذاشت که حکام و زیر دستان من دین و آئین و رسوم ملت هائی که من پادشاه آنها هستم یا ملت های دیگر را مورد تحقیر قرار بدهند یا به آنها توهین نمایند... من امروز اعلام می کنم که هر کسی آزاد است که هر دینی را که میل دارد بپرستد »
با توجه به اینکه مردم بابل به جز پیروان موسی علیه السلام همگی بت پرست بودند و بلاد دیگر نیز اغلب به فرقه های خرافی گرایش داشتند اولاً از این مفاد نتیجه می گیریم که کوروش رسالتی الهی و در راستای مکتب پیامبران نداشته است و بلکه این نشان از زیرکی کوروش دارد که برای تسلط کم چالش بر مناطق تحت تصرفش و همراه کردن مردم آنجا با خود آنان را در طریقت ومذهب خود آزاد می گذارد. ولی در مرام اسلامی پیامبران ما چون حضرت ابراهیم علیه السلام می بینیم که نه تنها ایشان خدایان دروغین بابل را گرامی نمی دارد بلکه با آنان در می افتد و تا پای سوختن و فنا شدن به مبارزه خود با تمام خدایان پیش می رود و در تاریخ پر نور پیدایش اسلام نیز وقتی امیرمؤمنان علیه السلام پس از فتح یمن از سوی پیامبر اعظم صل الله علیه وآله ، به آن دیار باستانی و متمدن گسیل داده می شود اصلاً به گرامی داشتن دین ها و سنت های خرافی آنجا تشویق نمی شود بلکه در منشور ماندگار رسول الله که باید برای همه ما برخورداران از مکتب ناب اسلام سرمشق باشد می خوانیم که حضرت می فرماید :
«أمت امرالجاهلیة إلاّ ما سنّه الإسلام و أظهر امرالإسلام کلّه ، صغیره و کبیره . » (تحف العقول ص25 )
«تمام پدیده های جاهلی را بمیران مگر آنچه را که اسلام تأیید می کند، و تمام پدیده های اسلامی را از کوچک تا بزرگ آنرا ظاهر کن و به نمایش بگذار.»
در ثانی بزرگنمایی بخش هایی از منشور کوروش که برداشت انحرافی می توانند از آن داشته باشند از سوی دشمنان کهنه کار کشورمان نشان از امید آنان به منزوی شدن فرهنگ ناب محمّدی دارد که در این قضاوت باز ره به باطل برده اند.چرا اگر این تلاش ها کارساز بود تلاش بیش از پنجاه ساله خاندان پهلوی دردی از استعمارگران دوا می کرد و همانطور که رئیس جمهور به درستی مایه بزرگی و مباهات ملّت و کشورمان را در گروی اسلام ناب محمّدی دانستند باید بدانند که ملّت ایران با احترام به ادیان آسمانی با اعتقاد به اینکه یگانه دین زنده جهان ، اسلام ناب است مسیر پیشرفت خود را یافته و در این مسیر در پرتو هدایت علمای ربّانی و ولی فقیه ره را گم نمی کند . و بزرگداشت میراث کهنمان چون منشور کوروش نیز فقط در راستای نشان دادن عقبه فرهنگی کشورمان است که به رُخ مدعیان بین المللی بکشد که در آن روزگاران که نیاکان و تبار غارنشینشان به تجاوز و غارت می اندیشیدند و کشورهای نوینی را بر پایه بربریت تأسیس می کردند و آنزمانی که هنوز ملّت ما در مکتب انسان ساز اسلام پرورش نیافته بود جلوه هایی از انسانیت را اینگونه به نمایش می گذاشته است ، و برای ما کوروش بیش از این نیست و منشور آن نیز از چنان قوامی برخوردار نیست که برخی از دولت مردان درجه دو ، جهانیان را به عمل آن ترقیب کنند که اگرکسی آموزه های قرآنی و روایی اسلام ناب چون نهج البلاغه را واگذارد و رسالت إلهی خود را در نشر منشور بشری کوروش منحصر کند «بوریابافی است که برده اندش به کارگاه حریر» و نشان از سخن ناشناسی وی دارد.
رئیس جمهور سابق و مدعی اصلاحات در سفر خود به سازمان ملل خشتی هخامنشی را به عنوان نماد تمدن ایرانی تحفه برد که این نوع نگرش ، گویای دید ماسونی آن جریان به تمدن ایران است ولی نگاه دولت دهم به گذشته این سرزمین نگرشی فرهنگی است که با رونمایی این کتیبه مشهود است به شرط اینکه با همان منطقی که رئیس جمهور محترم از آن سخن گفت با آن برخورد شود و آن به حواشی آلوده نشود و بزرگتر از آنچه که هست وانمود نشود.
آری ! اگر معقول و علمی و بدون گرفتاری در احساسات و تعصبات در مقابل ترویج افسانه های دروغینی که با سرقت مایه های تاریخی ما دهها قسمت مجموعه های دیدنی چون جومونگ را ارائه می دهند، به موضوعاتی چون کوروش پرداخته شود می تواند توجیه داشته باشد ولی اگر مانند آنچه که « محمّد نوری زاد » ساخت و در سیما با نام « چهل سرباز » نمایش داده شد اسطوره های افسانه ای چون رستم را العیاذ بالله در کنار امیرمؤمنان و یاران امام حسین علیهما السلام قرار بدهند و شانه به شانه با آنان قیاس کنند ، همان می شود که عاقبت فیلم ساز شد و حال که سیما مبلغ سنگینی که گفته می شود بیش از پروژه امام علی علیه السلام است را برای ساخت « فیلم کوروش کبیر » اختصاص داده ، به جا است که ملاحظه این موارد را بکند تا گرفتار غلو و موازی سازی کنار الگوهای جاودان عصمت وطهارت نشود که این کفران و قدرناشناسیِ نعمت پیامبر اعظم و خاندانش برای هیچکس عاقبت خوشی ندارد و علاوه بر این باید دید در اولویت بندی فرهنگی آیا پرداختن به شخصیت های بی نقص اسلامی که زندگانی شفافی از آنان در دسترس است ارجح است یا پرداختن به شخصیتی که بسیاری از زوایای زندگی او بر ما پوشیده می باشد؟!
مسعود شفیعی کیا در یکی از مطالب اخیر وبلاگ خود
نوشت: اینروزها بازگشت موقّت میراث به یغما رفته ما ایرانیان توسط استعمار
پیر که در دوران خفتبار رضا شاه به وقوع پیوسته بازتاب های مختلفی داشته
است . با توجه به برخی از فرازهای این منشور که مشهور است که کوروش آنرا به
عنوان مرامنامه حکومتی پس از فتح بابل ارائه کرده که بر خلاف روش متداول
شاهان وفاتحان دنیا که تاراج و تجاوز و درندگی را از لوازم حکومت خود می
دانند ، دعوت به مدارا با مردان و زنان و لغو برده داری و ترویج مهرورزی
میکند که از این برجستگی های منشور می توان به نمونه ای از بلند اندیشی
ذاتی ایرانیان دست یافت.ولی در این میان از گذشته نسبت به این میراث مکتوب سرزمینمان و شخصیت کوروش بزرگنمایی ها و موضع گیری های احساسی و بعضاً مغرضانه ای صورت گرفته است تا جایی که عده ای از محققان حوزه نیز احتمال ضعیف ذوالقرنین بودن وی را روایتی جدی دانسته اند و یا در دورانی که انگلیس به واسطه کودتای رضاخانی تسلط کامل بر تقدیرات فرهنگی کشور یافت، برای انزوای مکتب ناب اسلام محمّدی صل الله علیه وآله و به حاشیه راندن الگوهای جاودان آن ، ایران را « کشور کوروش کبیر » دانستند و در مسیر ایران گرایی افراطی ، عوامل لندن خاندان پهلوی را واداشتند تا که به احیای اماکن مندرس ایران باستان روبیاورند و منتهای این داستان نیز جشن های آنچنانی دوهزارو پانصد ساله و پیام پهلوی دوم در اواخر دوره اش بود که در کنار مقبره کوروش به وی گفت: « کوروش بخواب که ما بیداریم .»
آنچه که از منابع محدود و ناقص تاریخی می توان به کوروش نسبت داد این است که وی جهانگیری منصف و مشهور به دادگری بوده است که با فتح بابل موحدین پیرو موسی علیه السلام را که در بند دژخیمان آن بلاد بوده اند را رهانیده و در زمانش قلمرو فارس را گسترده که البته در نسبت دادن دادگری به وی نیز خدشه هایی است که در این مقال نمی گنجد.
ترجمه ای که از متن کتیبه کوروش در دسترس است بسته به میزان تطابق آن با واقع ، خود گواه روشنی است از منش و مکتب کوروش که اتفاقاً با استناد به همین ترجمه ی در دسترس ثابت می شود که وی نه پیامبر بوده و نه در راستای حرکت انبیاء پیش می رفته است . اگر چه چنانچه که گفته شد فراز هایی از این منشور حاوی پیام های کریمانه و انسانی است که گواه بلنداندیشی نویسنده آن می باشد ولی در فرازهایی از این منشور موضع گیری جناب کوروش نسبت به الاهه ها و پیکره های بت گون بابلیان و احترام و پرستش « مرداک » الاهه خورشیدی که بابلیان به عنوان بزرگ خدای دیگر پیکره ها می پرستیدند نشان از عدم وجود رسالتی الهی از طرف کوروش است . به خصوص در این فراز که می گوید:
« آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم، همه مردم مقدم مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهریاری نشستم . مردوک خدای بزرگ دل های مردم بابل را به سوی من گردانید، ...، زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم . او بر من ، کوروش که ستایشگر او هستم و بر کمبوجیه پسرم ، و همچنین بر کَس و کار [و ، ایل و تبار]، و همه سپاهیان من ، برکت و مهربانی ارزانی داشت . ما همگی شادمانه و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم . به فرمان « مردوک » ، همه شاهان بر اورنگ پادشاهی نشسته اند . همه پادشاهان از دریای بالا تا دریای پائین [مدیترانه تا خلیج فارس ؟] ، همه مردم سرزمین های دوردست ، از چهارگوشه جهان ، همه پادشاهان « آموری » و همه چادرنشینان مرا خراج گذاردند و در بابل روی پاهایم افتادند [ پا هایم را بوسیدند] . از... ، تا آشور و شوش من شهرهای « آگاده » ، اشنونا ، زمبان ، متورنو ، دیر ، سرزمین گوتیان و همچنین شهرهای آنسوی دجله که ویران شده بود ــ از نو ساختم . فرمان دادم تمام نیایشگاه هایی را که بسته شده بود، بگشایند. همه خدایان این نیایشگاه ها را به جاهای خود بازگرداندم . همه مردمانی را که پراکنده و آواره شده بودند، به جایگاههای خود برگرداندم و خانه های ویران آنان را آباد کردم . همچنین پیکره خدایان سومر و اکد را که « نبونید » ، بدون هراس از خدای بزرگ، به بابل آورده بود، به خشنودی مردوک «خدای بزرگ» و به شادی و خرمی به نیایشگاه های خودشان بازگرداندم. باشد که دل ها شاد گردد ...بشود که خدایانی که آنان را به جایگاههای نخستین شان بازگرداندم،... »
می توان از این فراز ها علّت خرسندی واستقبال مسئولین موزه لندن و سفیر انگلیس در تهران را از ترویج مفاد این منشور یافت ، چرا که ترویج این سخنان نوعی ترویج پلورآلیسم دینی و تکثر گرایی و تأیید بت گرایی مدرن است . چنانچه در رونمایی این کتیبه توسط رئیس جمهور محترم در مقابل سخنان دکتر احمدی نژاد که با استناد به فرازهای انسانی این منشور و ظلم ستیزی آن وقتی اوج خوش سلیقگی وبلند طبعی ایرانیان را برگزیدن دین آسمانی اسلام محمّدی دانست سفیر و همراهانش چهره در هم کشیدند و رئیس موزه لندن در سخاننش در آن محفل گستاخانه ایران را « کشور کوروش کبیر » و کوروش را « شاه یهودیان » خواند.
اوج خوشایند استعمارگران پیر از این پیام کوروش در این فراز نهفته :
«اینک که به یاری «مزدا» تاج سلطنت ایران و بابل و کشورهای چهارگوشه جهان را به سرگذاشته ام اعلام می کنم که تا روزی که زنده هستم و مزدا توفیق سلطنت را به من می دهد دین و آئین و رسوم ملت هائی را که من پادشاه آنها هستم محترم خواهم شمرد و نخواهم گذاشت که حکام و زیر دستان من دین و آئین و رسوم ملت هائی که من پادشاه آنها هستم یا ملت های دیگر را مورد تحقیر قرار بدهند یا به آنها توهین نمایند... من امروز اعلام می کنم که هر کسی آزاد است که هر دینی را که میل دارد بپرستد »
با توجه به اینکه مردم بابل به جز پیروان موسی علیه السلام همگی بت پرست بودند و بلاد دیگر نیز اغلب به فرقه های خرافی گرایش داشتند اولاً از این مفاد نتیجه می گیریم که کوروش رسالتی الهی و در راستای مکتب پیامبران نداشته است و بلکه این نشان از زیرکی کوروش دارد که برای تسلط کم چالش بر مناطق تحت تصرفش و همراه کردن مردم آنجا با خود آنان را در طریقت ومذهب خود آزاد می گذارد. ولی در مرام اسلامی پیامبران ما چون حضرت ابراهیم علیه السلام می بینیم که نه تنها ایشان خدایان دروغین بابل را گرامی نمی دارد بلکه با آنان در می افتد و تا پای سوختن و فنا شدن به مبارزه خود با تمام خدایان پیش می رود و در تاریخ پر نور پیدایش اسلام نیز وقتی امیرمؤمنان علیه السلام پس از فتح یمن از سوی پیامبر اعظم صل الله علیه وآله ، به آن دیار باستانی و متمدن گسیل داده می شود اصلاً به گرامی داشتن دین ها و سنت های خرافی آنجا تشویق نمی شود بلکه در منشور ماندگار رسول الله که باید برای همه ما برخورداران از مکتب ناب اسلام سرمشق باشد می خوانیم که حضرت می فرماید :
«أمت امرالجاهلیة إلاّ ما سنّه الإسلام و أظهر امرالإسلام کلّه ، صغیره و کبیره . » (تحف العقول ص25 )
«تمام پدیده های جاهلی را بمیران مگر آنچه را که اسلام تأیید می کند، و تمام پدیده های اسلامی را از کوچک تا بزرگ آنرا ظاهر کن و به نمایش بگذار.»
در ثانی بزرگنمایی بخش هایی از منشور کوروش که برداشت انحرافی می توانند از آن داشته باشند از سوی دشمنان کهنه کار کشورمان نشان از امید آنان به منزوی شدن فرهنگ ناب محمّدی دارد که در این قضاوت باز ره به باطل برده اند.چرا اگر این تلاش ها کارساز بود تلاش بیش از پنجاه ساله خاندان پهلوی دردی از استعمارگران دوا می کرد و همانطور که رئیس جمهور به درستی مایه بزرگی و مباهات ملّت و کشورمان را در گروی اسلام ناب محمّدی دانستند باید بدانند که ملّت ایران با احترام به ادیان آسمانی با اعتقاد به اینکه یگانه دین زنده جهان ، اسلام ناب است مسیر پیشرفت خود را یافته و در این مسیر در پرتو هدایت علمای ربّانی و ولی فقیه ره را گم نمی کند . و بزرگداشت میراث کهنمان چون منشور کوروش نیز فقط در راستای نشان دادن عقبه فرهنگی کشورمان است که به رُخ مدعیان بین المللی بکشد که در آن روزگاران که نیاکان و تبار غارنشینشان به تجاوز و غارت می اندیشیدند و کشورهای نوینی را بر پایه بربریت تأسیس می کردند و آنزمانی که هنوز ملّت ما در مکتب انسان ساز اسلام پرورش نیافته بود جلوه هایی از انسانیت را اینگونه به نمایش می گذاشته است ، و برای ما کوروش بیش از این نیست و منشور آن نیز از چنان قوامی برخوردار نیست که برخی از دولت مردان درجه دو ، جهانیان را به عمل آن ترقیب کنند که اگرکسی آموزه های قرآنی و روایی اسلام ناب چون نهج البلاغه را واگذارد و رسالت إلهی خود را در نشر منشور بشری کوروش منحصر کند «بوریابافی است که برده اندش به کارگاه حریر» و نشان از سخن ناشناسی وی دارد.
رئیس جمهور سابق و مدعی اصلاحات در سفر خود به سازمان ملل خشتی هخامنشی را به عنوان نماد تمدن ایرانی تحفه برد که این نوع نگرش ، گویای دید ماسونی آن جریان به تمدن ایران است ولی نگاه دولت دهم به گذشته این سرزمین نگرشی فرهنگی است که با رونمایی این کتیبه مشهود است به شرط اینکه با همان منطقی که رئیس جمهور محترم از آن سخن گفت با آن برخورد شود و آن به حواشی آلوده نشود و بزرگتر از آنچه که هست وانمود نشود.
آری ! اگر معقول و علمی و بدون گرفتاری در احساسات و تعصبات در مقابل ترویج افسانه های دروغینی که با سرقت مایه های تاریخی ما دهها قسمت مجموعه های دیدنی چون جومونگ را ارائه می دهند، به موضوعاتی چون کوروش پرداخته شود می تواند توجیه داشته باشد ولی اگر مانند آنچه که « محمّد نوری زاد » ساخت و در سیما با نام « چهل سرباز » نمایش داده شد اسطوره های افسانه ای چون رستم را العیاذ بالله در کنار امیرمؤمنان و یاران امام حسین علیهما السلام قرار بدهند و شانه به شانه با آنان قیاس کنند ، همان می شود که عاقبت فیلم ساز شد و حال که سیما مبلغ سنگینی که گفته می شود بیش از پروژه امام علی علیه السلام است را برای ساخت « فیلم کوروش کبیر » اختصاص داده ، به جا است که ملاحظه این موارد را بکند تا گرفتار غلو و موازی سازی کنار الگوهای جاودان عصمت وطهارت نشود که این کفران و قدرناشناسیِ نعمت پیامبر اعظم و خاندانش برای هیچکس عاقبت خوشی ندارد و علاوه بر این باید دید در اولویت بندی فرهنگی آیا پرداختن به شخصیت های بی نقص اسلامی که زندگانی شفافی از آنان در دسترس است ارجح است یا پرداختن به شخصیتی که بسیاری از زوایای زندگی او بر ما پوشیده می باشد؟!